Ilse (27) woont in Apeldoorn, samen met haar man, hun zoontje van één en drie dwaze katten. Ofschoon ze zich zeer bewust is van haar biseksualiteit, heeft ze er tot nu toe in haar leven niet al te veel vorm aan gegeven. Dat heeft vooral te maken met sociale factoren en het ontbreken van een makkelijk toegankelijk netwerk voor mensen met bi-gevoelens.

”Ik werk drie dagen in de week als doktersassistente in de regio Utrecht, waar mijn man en ik ook een tijd hebben gewoond. Maar we komen beiden van de Veluwe en toen onze kleine zich aankondigde, wilden we allebei toch terug naar deze regio.”

Naast die job is ze ook als vrijwilliger van de GGD Utrecht betrokken bij soa- en hiv-preventie en infoverstrekking op gay minded-feesten als PANN en festivals als Midzomergracht.

In haar tienerjaren bepaalde de sociale omgeving haar seksuele ontwikkeling. “Ik onderkende wel mijn gevoelens voor andere meisjes, maar die heb ik diep verstopt. Ik groeide op in een klein Veluws dorpje en het geloof speelde destijds best wel een rol. We waren niet fanatiek, maar ik ging bijvoorbeeld wel naar catechisatie. Onbewust pik je dan toch dingen op waarmee je gaat worstelen. In het begin wist ik eigenlijk niet eens waaronder ik zou moeten vallen. De dominee had het wel over homo’s, dat was drie keer niks in zijn ogen, maar de categorie mensen die zowel op mannen als op vrouwen vielen, werd nooit door hem benoemd. Dus dacht ik dat dit dan wel helemaal vreselijk zou moeten zijn. Daardoor ging ik echt alles verdringen wat te maken had met verliefdheid op meisjes.”

”Gelukkig waren er ook jongens die ik wel zag zitten, dus veel was er toen nog niet aan de hand. Na een niet zo prettige relatie met de zoon van een dominee kwam ik mijn huidige man tegen toen ik 16 jaar was. Dat voelde goed en ik was in die fase van mijn leven even klaar met alles.”

”Maar ja, als een aantal jaren later de rust in je leven is teruggekeerd, komt dat bi-gevoel weer terug en ontstaan de behoeftes er toch iets mee te gaan doen. Mijn man heb ik het op een gegeven moment ook verteld. Dat was lastig: we waren altijd zo lang open naar elkaar geweest en juist dit had ik jarenlang voor me gehouden. Maar het ging prima en ik kon steeds meer gaan uitzoeken wat ik er wel mee wilde en wat niet.”

”Aanvankelijk had ik geen behoefte er echt actief mee te worden. Het was al voldoende het er af en toe met mijn man over te kunnen hebben, hij is gelukkig heel open hierover. Hij weet dat ik het aan de ene kant erg fijn vind dat ik hem vanaf mijn 16e als stabiele factor in mijn leven heb, maar dat ik het soms ook als een gemis ervaar dat ik in die tijd niet heb kunnen experimenteren.”

”Toen ik zwanger raakte kreeg ik het gevoel dan toch ook actief te willen worden met mijn biseksualiteit. Je weet dat je lichaam na een zwangerschap kan gaan veranderen en ik had visioenen van verzakte lijven. Dus had ik echt zo iets van ‘nu of nooit’. Ik zocht in samenspraak met mijn man naar een manier om meer te kunnen ervaren en dat leidde tot mijn eerste fysieke ervaringen met andere vrouwen. Mijn man betrok ik daar deels bij, zodat hij zich niet buitengesloten kon voelen. Voor mij was het prettig. Ik weet nu dat seks met een vrouw heel anders is dan met een man. Het is onvergelijkbaar. Nu is inmiddels de kleine er en komt er binnenkort wellicht een tweede kindje bij. Dan wordt het wel ingewikkelder om andere vrouwen te ontmoeten, ook door reacties vanuit de naaste omgeving. Mensen snappen het gewoon niet.”

Ilse zal in haar verdere toekomst graag af en toe contact met een andere vrouw blijven houden. “Dat weet ik wel vrijwel zeker. Het gekke is dat ik nooit een relatie met een vrouw zou kunnen hebben. Waarom, weet ik eigenlijk niet, want ik zou best kunnen houden van een andere vrouw, maar dag-in, dag-uit, nee. Seks daarentegen op zijn tijd, zie ik wel zitten En dat is voor mij goed te combineren met mijn huwelijk, dat ik graag in stand wil houden.”

”Het is wel erg moeilijk om contacten te vinden. Er zijn op het internet fora waar je lesbiennes en bi-vrouwen kunt ontmoeten, maar ik ben er huiverig voor. Dat mensen uiteindelijk meer willen dan alleen een contact, en daar zit ik niet op te wachten. En veel lesbiennes hebben toch een weerstand tegen bi-vrouwen als ik. Ik doe dit soort dingen dan ook liever niet via internet, maar dan blijft er weinig  over. Biseksualiteit is helaas te veel verborgen in de maatschappij, niemand roept het om zich heen. Er wordt nog altijd te vaak gedacht dat je je partner niet volwaardig serieus neemt, als je ook voor het eigen geslacht gevoelens hebt. Jonge meisjes mogen nog wel experimenteren, maar als je getrouwd bent, word je geacht een goede moeder en echtgenote zijn en een voorbeeldfunctie uit te oefenen. Dat werkt erg remmend.”